Eskiden, bilgisayarlar yokken (yaşlandık mı ne?), telefon vardı ve mektup vardı. Benim akrabalarımın çoğu, bilenler bilir, Gelibolu'da yaşarlar. Dolayısıyla ben, kuzenlerimle ancak telefon vasıtasıyla haberleşebiliyordum.
Ancak hepimiz birer çalçene olduğumuzdan, telefon faturaları bir süre sonra gereğinden fazla kabarmaya başladı. Ama gelin görün ki, birbirimize anlatacaklarımız bitmek bilmiyordu!
Sonra bir gün, en sevdiğim kuzenim Çağlar ve ben, birbirimize mektup yazmaya karar verdik. İlk mektubu o yolladı. Sayfalar dolusu! :) Sonra ben. Sonra cevaben o.
Derken biz yaklaşık 2 sene boyunca mektuplaştık. Hayatımda okuduğum ve yazdığım en keyifli ve en komik mektuplardı! Hem istediğimiz herşeyi yazabiliyorduk, hem de haberleşmek için en ucuz yolu bulmuştuk, PTT saolsun!
Sonra biz büyüdük ve faks denen olayı keşfettik! Uzunca bir süre de faksla haberleştik. O daha keyifliydi tahmin edersiniz. Çünkü mektup beklemek çok zevklidir ama bunda hem bekliyorduk, hem de az zaman bekliyorduk.
Sonra biz artık iyicene büyüdük, ve bilgisayarlar hayatımıza girdi. Mektup ve faks devri de böylelikle kapanmış oldu. Ama çok akıllı bir insanım ki, o mektupları hala saklıyorum. Arada da açıp okuyorum ve çok gülüyorum :)
Siz de benim gibi özlediniz mi mektup yazmayı? Şimdi artık e-posta var. Yerini dolduramaz ama idare ettirmeye çalışıyoruz :) Bu yazım, canım Çağlar'ıma olsun. Anılar anılar...
Not: Bundan bir 10 sene sonraki halimi varın siz düşünün :) Yaşlılığımı ise bence hiç düşünmeyin !!!
4 yorum:
Canim benim bende sakliyorum o mektuplari hala:)) ne cok sey buluyormusuz anlatacak demi?? Gerci buluyomusuz demesem daha ii olur hala buluyoruz yan yana geldik mi sapitiyoruz hala seni cok ozledim canim kuzenim:))
Cidden yaşlandık mı ne aşkım?
Bende seni çok özledim canım benim:) görüşçez inşallah yakın zamanda.
Yaşlanmayalım Murat nolur!
Yorum Gönder